Δύσκολο θέμα... Έχω κάνει πολλές δουλειές ως μαθητής τα καλοκαίρια, ως φοιτητής και ως πτυχιούχος. Σε όποια δουλειά και αν ήμουνα την έκανα με φιλότιμο. Κομβικό σημείο το 1996 όπου νοσηλεύθηκα και διαγνώστηκα για πρώτη φορά ως διπολικός.
Το μυαλό μου και η ψυχή μου χίλια κομμάτια... πόνος, αγωνία, ντροπή! Δεν μπορούσα να αποδώσω. Χρωστούσα μαθήματα και ήμουν σαν ζόμπι. Ζωντανός νεκρός. Έκοβα τα χάπια, όλα καλά και μετά υποτροπή. Μετά ξανά ζόμπι, μυαλό κουρκούτι, κόψιμο αγωγής ξανά δουλειά, μαθήματα υποτροπή.
Μετά από χρόνια εργασίας και εμπειρίας πιστεύω ότι όλοι οι διπολικοί θα πρέπει να παίρνουν σύνταξη αναπηρίας (γύρω στα 600 με το Εκας) και να εργάζονται σε εθελοντική βάση. Όποτε θέλουν και όποτε μπορούν σε κοινοφελείς οργανισμούς, σε μη κυβερνητικές οργανώσεις, σε εικαστικές τέχνες.
Η πίεση της εργασίας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε σκαμπανεβάσματα της διάθεσης. Τουλάχιστον έτσι το βίωσα εγώ όταν ήμουν διευθυντής σε μία μεγάλη εταιρεία και υποτροπίαζα κάθε χρόνο με μανιακά επεισόδια. Τώρα έχω προσαρμόσει τη ζωή μου στην οικογένειά μου και σε ασχολίες που δεν με αγχώνουν όπως η διδασκαλία βασικής χρήσης Η/Υ σε ένα πολιτιστικό κέντρο.
τεστ
ΑπάντησηΔιαγραφήpote grafoume ? :)
ΑπάντησηΔιαγραφήαπό τώρα φίλε μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολυ δυσκολο θεμα φιλε Βαγγελη..................
ΑπάντησηΔιαγραφήπριν μερικες εβδομαδες στην δουλεια λογο ενος λαθους που εκανα κοντραριστικαμε ασχημα με το αφεντικο μου το οποιο ειναι πρωτος ξαδερφος μου και ξερει πολυ καλα τα παντα για εμενα.Η ενταση ηταν πολυ μεγαλη οχι ομως τοσο απο την δικη μου μερια οσο απο την δικη του που εφτασε σε σημειο να βριζει τα παντα και να κτυπαει οτι αντικειμενο εβρισκε μπροστα του.
περασαν οι μερες και καποια στιγμη μου εκμυστηρευτηκε οτι δεν επρεπε να συμπεριφερθει τοσο ακραια και οτι εκεινες τις στιγμες '' ξεχασε'' οτι εχω ψυχολογικα προβληματα και οτι με ολη αυτη την φασαρια ισως να γινομουν επικινδυνος απεναντι του.
- πως και δεν σε επιασε καμια ψυχωση να μου καρφωσεις κανενα ψαλιδι....
ακριβος αυτο μου ειπε, εμεινα σοκαρισμενος να τον κοιταω μη ξεροντας τι να πω γιατι ποτε δεν μου εχει περασει καν απο το μυαλο να κανω κακο σε καποιον αλλο πολυ περισοτερο να προσπαθησω να τον σκοτωσω.
Εδω ειναι λοιπον το ζητημα, κατα ποσο μπορουνε οι αλλοι να μας βλεπουν σαν απολυτος νορμαλ ανθρωπους και οχι σαν τους ''επικινδυνους ψυχασθενεις'' ????
Δεν εχω δικαιωμα καν να θυμωσω σαν κανονικος ανθρωπος γιατι τοτε ολλοι θα φοβηθουν οτι ειμαι ο ''τρελος'' που θα τους κανει κακο ????
Πως να μπορεσω λοιπον να ειμαι καλα οταν πρεπει συνεχος να προσεχω ακομα και τι θα πω για να μην λογοκριθω σαν ''επικινδυνος ψυχοπαθης''??
Σε ποια δουλεια λοιπον μπορω να παω και να πω οτι ειμαι διπολικος και να με παρουν??
Οποτε ειμαστε αναγκασμενοι να κρυβουμε την ''παθηση'', αυτο ομως εχει σαν αποτελεσμα την καταπιεση των συναισθηματων μας βαθια μεσα μας με αποτελεσμα ισως αυτο να βοηθαει κατα πολυ στο να υποτροπιαζουμε.
Το ιδιο ακριβως νοιωθω κι εγω.Οτι μου απαγορευεται να θυμωσω για να μη με πουν ψυχικα αρρωστη. Μου εχει συμβει, να θυμωνουν αλλοι μπροστα μου, να δειχνουν ιδιοτροποι, αντιδραστικοι και προκλητικοι στην επικοινωνια η στη συναλλαγη που εχουμε, ενω καποιες φορες γνωριζουν την παθηση μου, και να παραμενω ηρεμη, χωρις καν την απαιτουμενη αντιδραση που καποιος αλλος στη θεση μου ανετα θα εδειχνε απεναντι σε αναλογη συμπεριφορα. Αυτο, νομιζω, καποιες φορες, με οδηγει στο να ξεσπω τα νευρα μου, στους δικους μου. Και οοωσδηποτε, προκειται για προκαταληψη που με εγκλωβιζει, με πνιγει. Δυστυχως, στην Ελλαδα τουλαχιστον, δεν υπαρχει πληροφορηση ουτε η απαιτουμενη γνωση. Παρακολουθω ενα σεμιναριο για θεματα ψυχικης υγειας και βλεπω οτι οι ομιλητες, ψυχολογοι κυριως και κοινωνιολογοι, αναστατωνονται, τρομαζουν ακομη και οταν αναφερουν τις λεξεις διαταραχη προσωπικοτητας, μανιοκαταθλιψη, ψυχωσεις κλπ. Τι να περιμενεις, επομενως, απο τους υπολοιπους που δεν γνωριζουν;
ΔιαγραφήΣπύρο έπιασες την ουσία, ποιος συνάνθρωπός μας θα δείξει κατανόηση ώστε εν γνώση του να εργαζόμαστε ως διπολικοί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν χρειάζεται να το ξέρουν όλοι ότι έχουμε διπολική διαταραχή...αυτό είναι άλλο ένα θέμα, σε ποιους μπορούμε να μιλάμε άφοβα χωρίς να φοβόμαστε ότι θα μας κρίνουν και θα μας στιγματίσουν.
Διαγραφήφίλε μου αυτό έχει αλλάξει τουλάχιστον στο δημόσιο όπου δέχονται ΑΜΕΑ μέσω ΑΣΕΠ... Όσον αφορά το στίγμα, προσωπικά στο χώρο εργασίας πιο πολύ στιγματίζονται οι άνθρωποι λόγω προσωπικότητας και όχι λόγω πάθησης. Εξάλλου το ατού ενός διπολικού είναι η ευσυνείδητη παραγωγικότητα, όταν είμαστε σε νορμοθυμία...
ΔιαγραφήΣε καταλαβαίνω απόλυτα... Όταν είχα μόνο κατάθλιψη μου είχαν σχεδόν κρεμάσει την ταμπέλα του "τρελού" στην δουλειά και μου συμπεριφέρονταν σαν το ανάπηρο με διανοητικα προβλήματα που δεν καταλαβενει τι συμβαίνει γύρω του... Γιατί νόμιζαν ότι κατάθλιψη ίσον τρέλα...Μεγάλη προκατάληψη και στιγματισμος... Έχασα την δουλειά μου και μετά από ένα χρόνο διαγνωστικά με διπολική διαταραχή... Κουράγιο φιλέ...
ΑπάντησηΔιαγραφήφίλε μου, μην στεναχωριέσαι... είναι δύσκολο το ξέρω αλλά μόνο με ψυχραιμία την παλεύεις σ'αυτήν την ζούγκλα. Προσπάθησε να βρεις τα πατήματά σου και προσπάθησε να προσαρμόσεις τη ζωή στα μέτρα του εαυτού σου και της ιδιαιτερότητας των "άλλων"... γιατί εμείς οι διπολικοί και εργατικοί είμαστε και ευσυνείδητοι και δυστυχώς τον καλό μας χαρακτήρα δεν το αλλάζουμε... καλή δύναμη
ΔιαγραφήΕγώ όταν με έπιανε κατάθλιψη, έπαιρνα άδεια γιατρού 5-6 μέρες. Έτσι όλοι νόμιζαν ότι ήμουν άρρωστη, έκανα και την φωνή μου βραχνη,εβηχα,όταν έπρεπε να διεκπεραιωσω κάποιες δουλειές από το τηλέφωνο και δεν καταλάβαινε κάνεις τίποτα.Μετα πήγαινα και όλα καλά. Βέβαια τότε δεν ήξερα ότι έχω διπολικη διαταραχή αλλά ήξερα ότι με την κατάθλιψη (που δεν ήθελα να βλέπω άνθρωπο) δεν θα τα έβγαζα πέρα.Και έπιανε το κόλπο, λίγο αρρωστιαρα με λέγανε αλλά δεν με ένοιαζε. Να χάσω την δουλειά μου δεν έπαιζε, πρώτον γιατί ήμουν πολύ καλή και εργαζομουν σαν το σκυλί. Έτσι κάνεις ποτέ δεν κατάλαβε τι μου συμβαίνει.
Διαγραφήοι διπολικοί είναι ενδιαφέροντα άτομα και ιδιαίτερα ευφυείς. το άσχημο είναι ότι ζουν τα συναισθήματά τους πολύ έντονα και τα φάρμακα έρχονται να ισορροπήσουν τα έντονα συναισθήματα, ούτε υπερβολική χαρά, ούτε πολλή μεγάλη λύπη.
ΑπάντησηΔιαγραφήαγαπητέ μου φίλε/φίλη σε μια παράγραφο έγραψες δυο μεγάλες αλήθειες... . Ενδιαφέροντες άνθρωποι με συναισθηματική διαταραχή. Ευτυχώς υπάρχει η ψυχοθεραπεία και η φαρμακευτική αγωγή και η προσωπική ωριμότητα που μας οδηγούν στην κανονικότητα της συμπεριφοράς. Πολλοί διπολικοί καταφέρνουμε να ισορροπήσουμε και να έχουμε μία "φυσιολογική" ζωή... .
ΔιαγραφήΔιαγνώστηκα με διπολικη διαταραχή πριν 6μήνες,στα 43 χρόνια.Επαθα "σοκ και δέος" νόμιζα ότι στην ζωή μου απλά είχα κάτι καταθλιψουλες και τα up μου ήταν φυσιολογικά. Πίστευα ότι ήμουν ο πιο ορθολογιστης άνθρωπος του κόσμου....βέβαια οι φίλοι μου έλεγαν "έχεις μεγάλη τρελά" αλλά εγώ το εκλαμβανα ως θετικό. Έκατσα 2χρόνια χωρίς να δουλεύω, οικειοθελως,και η κατάθλιψη βαρεσε κόκκινο (Έτσι πήγα και στον ψυχίατρο). Τα φάρμακα βοήθησαν στην ψυχική μου ηρεμία δεν έχω πια αυτές τις διακυμάνσεις, αλλά πάλι νοιώθω ότι κάτι λείπει. Είναι όλα πολύ φλατ και προς τα κάτω. Ίσως δεν έχω ρυθμίσει την κατάθλιψη ακόμα. Το δύσκολο σε όλο αυτό είναι τα παιδιά, έρχονται τώρα τα ενοχικα και μου βάρανε την πόρτα. Τις ατελείωτες ώρες δουλειάς γιατί ήθελα να είμαι και γυναίκα καριέρας, ο χρόνος που τους στέρησα και τα δύο χρόνια αυτά που είμαι μαζί τους, η κατάθλιψη, που όσο και αν προσπάθησα να την κρύψω στην αρχή στο τέλος παραδωθηκα. Έχω την ελπίδα ότι όλο αυτό θα περάσει γιατί η στήριξη από την οικογένεια και τους φίλους μου είναι μεγάλη.Προς το παρόν νοιώθω ότι είμαι ακόμη μες στο μάτι του κυκλωνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά ευχαριστώ γι' αυτό το blog. Είναι το μόνο που με ανακουφίζει, το να βλέπω ότι υπάρχουν άνθρωποι που αντιμετωπίζουν καταστάσεις παρόμοιες με τη δική μου. Διαγνώστηκα με διπολική διαταραχή στα 45 μου και το σοκ ήταν τεράστιο. Το κερασάκι στην τούρτα είναι τα ψυχωσικά επεισόδια που συνοδεύουν την αρρώστια και που με έκαναν να φύγω προσωρινά;;;;; από τη δουλειά μου. Παίρνω τη φαρμακευτική μου αγωγή με θρησκευτική ευλάβεια αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω καμιά αισιόδοξη σκέψη για το μέλλον. Μέσα σ' όλα αυτά και η κόρη μου παρουσιάζει πολύ έντονα συναισθηματικά προβλήματα και φοβάμαι μήπως έχει κληρονομήσει την αρρώστια μου. Ναι, κι εγώ νιώθω να είμαι στο μάτι του κυκλώνα, όπως και συ Chris. Ευχαριστούμε πολύ Βαγγέλη, που μας δίνεις την ευκαιρία να εκφραζόμαστε ελεύθερα!
ΑπάντησηΔιαγραφήαγαπητέ μου φίλε καλή δύναμη... . Προσπάθησε να τιθασεύσεις τα ψυχωσικά με προληπτικά υψηλή αγωγή, ούτως ώστε να μην ταράζεται η οικογενειακή θαλπωρή. Σου εύχομαι νορμοθυμία και καλά Χριστούγεννα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρεπιπτόντως αν έχεις πάνω από 1500 ένσημα και 200 (αν θυμάμαι καλά) την τελευταία 2ετία μπορείς να πάρεις σύνταξη του ΙΚΑ (600 ευρώ για όσους έχουν κλείσει τα 40) ώστε προσωρινά να έχεις και ένα εισόδημα. (θα χρειαστεί να πας σε ΚΕΠΑ της περιοχής σου για να πάρεις την αίτηση και μια κενή τρισέλιδη κενή γνωμάτευση που θα την γράψει ο θεράπων ιατρός σου)
Καλησπέρα και από μένα...πρόσφατα προ ενός έτους είχα ένα σοβαρό μανιακό επεισόδιο και μετά από λίγους μήνες διαγνώστικα με διπολική διαταραχή. Η ζωή μου ήρθε τούμπα, τα πάνω κάτω, να μην μπορώ να το πιστέψω, νόμιζα καιρό πως όλα ήταν απλά ένα κακό όνειρο και πως κάποια στιγμή όλα θα επέστρεφαν στο κανονικό πρώταιρο ρυθμό τους. Μα αυτό δεν έγινε ποτέ. Αντ'αυτού το πήρα απόφαση και προσπάθησα να συμφιλιωθώ με την ιδέα και με το γεγονός πως πάντα θα βασανίζομαι. Τα φάρμακα με βοηθάνε πολύ, το παιδί μου και ο άντρας μου μου δίνουν δύναμη και θάρρος. Ψάχνω να βρω άλλα άτομα με διπολική διαταραχή να μπορώ να μιλάω και να μοιράζομαι τα όσα μου συμβαίνουν. Πήγα και σε ψυχολόγο αλλά δεν με βοήθησε ιδιαίτερα ένιωθα πιο άρρωστη από ότι ήμουν. Πρόσφατα πήγα στα ΚΕΠΑ και σε δύο βδομάδες θα περάσω επιτροπή για να πάρω από την πρόνοια επίδομα αναπηρίας. Εργάζομαι μία φορά την εβδομάδα ως μουσικοθεραπεύτρια λίγες ώρες και τον χρόνο μου τον περνάω με τον 2 ετών γιο μου που λατρεύω και μου μαθαίνει τόσα πολλά για τη ζωή. Θα ήθελα να ακούσω και άλλες ιστορίες και να μάθω πως αντιμετωπίζουν την διπολική διαταραχή άλλοι άνθρωποι. Έχω προσπαθήσει μέσω μουσικοθεραπείας, με διαλογισμό με συμπληρώματα διατροφής κ.α να βοηθήσω την κατάσταση και μπορώ να πω ότι έκαναν δουλειά. Τώρα πλέον μπορώ να πω ότι έχω μια "φυσιολογική" ζωή με ελάχιστες διπολικές φάσεις, αλλά με αγχώνει μήπως ξαναπάθω τίποτα. Ευχαριστώ πολύ!
ΑπάντησηΔιαγραφήυπάρχει κλειστή ομάδα για διπολικούς στο φέισμπουκ... στείλε μου στο e-mail vagalarm@gmail.com για να πω σε έναν διαχειριστή να σε προσθέσει εάν το θέλεις...
Διαγραφήκατά τα άλλα σου εύχομαι υπομονή και καλή δύναμη... αν είχες δύσκολα παιδικά χρόνια η ψυχοθεραπεία βοηθάει. Η αγωγή είναι πολύ σημαντική και με το καιρό θα μάθεις την πάθηση και με αυξομειώσεις θα προλαμβάνεις τα σκαμπανεβάσματα.
ό,τι θελήσεις στείλε μου μέιλ...
Πασχω κι εγω απο διπολικη διαταραχη. Για πολλα χρονια δεν επαιρνα φαρμακευτικη αγωγη. Τα τελευταια 12 χρονια, δυστυχως, η κατασταση στην υγεια μου χειροτερεψε και αρχισα να παιρνω φαρμακα. Τα τελευταια 2 χρονια ημουν ολο και καλυτερα αλλα διαπιστωνω, οτι ισορροπω πανω σε τεντωμενο σκοινι. Το αγχος, κυριως λογω οικονομικων προβλημστων, οδηγει σε πισογυρισματα. Χρησιμοποιω συμπληρωματα διατροφης που με βοηθουν. Η ψυχοθεραπεια, επισης, με εχει βοηθησει πολυ. Εισαι τυχερη που εχεις το συζυγο σου που σ' αγαπα και σκεκεται διπλα σου εν αντιθεσει με εμενα που ειμαι μονη. Νομιζω οτι και η ανταλλαγη αγαπης με το γιο σου, επισης, θα σε βοηθησει. Αν καταλαβα καλα, η ασθενεια παρουσιαστηκε προσφατα, οποτε και η προβλεψη για το μελλον ειναι πολυ πιο ευνοικη για εσενα, πιθανοτατα. Θα ηθελα να επικοινωνουμε αν και εσυ το επιθυμεις.
ΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΔιαγραφήΚαλημέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήVagattack και σε όλη την παρέα. Έγραψα ένα τεράστιο κατεβατό με τη δική μου εμπειρία αλλά χάθηκε κατά λάθος. Θα πω τα πιο ουσιαστικά.. Τελειώνω φέτος τη σχολή μου και αναρωτιέμαι ποιο το επόμενο βήμα.. Εν τω μεταξύ, κλείνω 2 χρόνια από το 1ο σοβαρό επεισόδιο κατάθλιψης/(υπο)μανίας που με έβαλε στην παρέα σας. Και γω νιώθω ακόμη τα απόνερα και μια γενική κούραση, κι ας ήμουν παιδί-βιολί με τη ζωντάνια του και τις προσδοκίες του περιβάλλοντος για μια σοβαρή και καλή επαγγελματική πορεία. Οπότε ψυχανεμίζομαι αυτό που λες και ήδη σκέφτομαι εναλλακτικές, όπως η ημιαπασχόληση, παρά το ότι το πτυχίο μου εξασφαλίζει μια καλή αλλά με πολλές ευθύνες δουλειά. Επίσης, έχω σκεφτεί να απασχολούμαι με καλλιτεχνικές δραστηριότητες ή σε εθελοντικές οργανώσεις. Πως όμως παραγκωνίζεις 5 χρόνια σπουδών από κάτι που σου αρέσει για να μάθεις κάτι από την αρχή; Έχω κληθεί να διαχειριστώ πιο δύσκολες καταστάσεις. Δεν θα πω καν πως αναπροσαρμόζεις τις προσδοκίες.. Μετά από την αποδοχή της διαταραχής σου και της πραγματικότητας, γίνεται πιο ανώδυνα. Βοηθά και το ότι δεν είμαι διατεθειμένη να δικαιολογώ τα αδικαιολόγητα κάθε φορά που προκύπτει μια "αδιαθεσία", στην κατά τ' άλλα φιλότιμη προσπάθειά μου.
Και μια προσωπική απορία στην ανάρτηση του 2013. Πήρες ποτέ την αγωγή συνεχόμενα; Βοήθησε στην απόδοσή σου; Πόσο διάστημα περνούσε μεταξύ των επεισοδίων; Πόσο σκληρά αντιμετωπίζεται κάποιος που φέρει το στίγμα της ψυχικής ασθένειας στην αγορά εργασίας; Σε προσλαμβάνουν;
Παιδί-κουμπί* όχι βιολί! Λειτουργικό τέλος πάντων
ΔιαγραφήΌλα έχουν αρνητική χροιά... Λες να ήμουν τέτοιο;! :P Λειτουργικό παιδί., αυτό ήθελα να γράψω
Διαγραφήη ενασχόληση με δημιουργικές εργασίες ή χωρίς την πίεση του ωραρίου π.χ. συγγραφή βιβλίων. Επίσης μπορείς να περάσεις από επιτροπή και να παίρνεις το επίδομα της πρόνοιας (εφόσον δεν έχεις ένσημα) και να δίνεις μέσω ΑΣΕΠ για ΑΜΕΑ φαντάζουν μία καλή λύση... Σκέψου και τα ιδιαίτερα ή την ενασχόληση σε web radio ή σε πάσης φύσης ιδιαίτερα μαθήματα όπου δεν έχεις το αφεντικό στο κεφάλι σου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά πολλά, καλή δύναμη και καλή επιτυχία!!!
Γεια σασ αδερφια ειμαι ο στελιοσ και η διπολικη μου ιστορια ξεκιναει το 2001 οπου με εισαγγελικη παραγγελεια βρεθηκα στο δρομοκαιτειο αναμεσα σε 2 αστυνομικουσ και δυο νοσυλευτεσ σε ενα κελι που θυμιζε ταινεια τρομου να αναγκαζομαι να κατεβασω τα παντελονια για να μου ριξουν εκεινο το διαβολο στον κολο να με δεσουν χειροποδαρα και φευγοντασ να κλειδοσουν και την πορτα αδερφια φοβηθηκε η ψυχη μου τα λογια ειναι φτωχα εκτοτε νοσηλευτηκα αλλεσ 4 φορεσ γιατι δεν θελω να ζω με ψυχοφαρμακα
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτέλιο καλησπέρα!!! προσπάθησε να είσαι ο πραγματικός σου εαυτός, ούτε σε μανία αλλά ούτε και σε θλίψη... πως θα το καταφέρεις αυτό; πολλά τα μονοπάτια... σου εύχομαι καλή επιτυχία με γαλήνη στην ψυχή!!! ό,τι χρειαστείς στείλε μέιλ vagalarm@gmail.com και μην απογοητεύεσαι
Διαγραφήκαλημερα...θελω να ρωτησω αν καποιος απο εσας εκανε υπνωση και αν βοηθαει...ευχαριστω...κατερινα
ΑπάντησηΔιαγραφή