μετά από ένα μανιακό - ψυχωσικό επεισόδιο όλοι μας λίγο πολύ παραφερθήκαμε σε κάποιους ανθρώπους (φίλους, συγγενείς, γείτονες, νοσηλευτικό προσωπικό, ακόμα και άγνωστους. Εδώ θέλω μια ειλικρινή απάντηση στο εξής ερώτημα. Μας στιγματίζουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι ή μήπως από ντροπή "αυτοστιγματιζόμαστε" ;
Ένα συγνώμη και μία περιγραφή της πάθησής μας σε ανθρώπους που εκτιμάμε πιστεύω ότι θα ήταν το καλύτερο. Δεν χρειάζεται να βγαίνουμε έξω παρέα μόνο οι διπολικοί... .Ας κάνουμε παρέα και με ανθρώπους που δεν έχουν τη δική μας πάθηση. Η παρέα μας λόγω της υψηλής ιδιοφυΐας σε ορισμένους ανθρώπους αποτελεί ευχάριστη συντροφιά.
Οπότε ψηλά το ηθικό για μια ζωή όσο το δυνατόν πιο ευχάριστη !!!
Ένα συγνώμη και μία περιγραφή της πάθησής μας σε ανθρώπους που εκτιμάμε πιστεύω ότι θα ήταν το καλύτερο. Δεν χρειάζεται να βγαίνουμε έξω παρέα μόνο οι διπολικοί... .Ας κάνουμε παρέα και με ανθρώπους που δεν έχουν τη δική μας πάθηση. Η παρέα μας λόγω της υψηλής ιδιοφυΐας σε ορισμένους ανθρώπους αποτελεί ευχάριστη συντροφιά.
Οπότε ψηλά το ηθικό για μια ζωή όσο το δυνατόν πιο ευχάριστη !!!
ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ από το chat του Χρήστη Sofia η οποία είναι και αδερφή μου
ΑπάντησηΔιαγραφήπρέπει να απομυθοποιήσουμε την ασθένεια, μην της δίνουμε μεγαλύτερη σημασία από ότι έχει, ναι είναι πολύ δύσκολη έχει όμως τα ίδια συμπτώματα σε όλους αντιμετωπίστε την σαν μία γρίπη που έχει τα ίδια συμπτώματα σε όλους πολύ πυρετό, καταβολή, βήχα πρέπει να κάνει τον κύκλο της να πάρεις ολόκληρη την αντιβίωση και θα συνέλθεις. Να θυμάστε διάφορες σκέψεις καταθλιπτικές ή μανιακές οφείλονται στην ασθένεια όχι στους ίδιους δεν είστε εσείς αυτοί που τα σκέφτονται κοροϊδέψτε την ασθένεια μην την αφήνετε ανεξέλεγκτη με τα φάρμακα θα υποχωρήσει θα κάνει τον κύκλο της και θα φύγει. πολλά φιλιά
Καλημερα Βαγγελη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνησω οτι η διπολικη η' σχεδον ολες η ψυχηκες παθησεις πρεπει να κανουν τον κυκλο τους για να περασουν και οτι με την σωστη αντιμετωπιση περνανε. Αλλα οταν μιλαμε για το ''στιγμα'' που σου αφηνουν, αυτο δεν περναει. Το στιγμα δεν το κατασκευαζουμε εμεις που πασχουμε αλλα ο κοινωνικος περιγυρος και σε πολλες περιπτωσεις το ''στιγμα'' αυτο ειναι πολυ χειροτερο απο την ιδια την ασθενεια.Πιστευω οτι η μιση θεραπεια για ολους εμας ειναι η ''αποστιγματοποιηση'' μας.Αυτο βεβαια δεν ειναι ευκολο αλλα ο μονος τροπος να το καταφερουμε αυτο ειναι να αντιπαρατεθουμε οι ιδιοι απεναντη στο ''στιγματισμο'' μας.Αυτο μπορει να γινει με διαφορους τροπους αλλα πιστευω οτι σε ατομικο επιπεδο (μονος του ο καθε ενας μας) δεν μπορει να το καταφερει.Σε συλλογικο επιπεδο ομως πιστευω οτι μπορουμε να καταφερουμε παρα πολλα.
Σπύρο πιστεύω όλοι μαζί χέρι - χέρι με θάρρος να δημιουργήσουμε έναν σύλλογο που θα δώσει την χαρά σε διπολικούς αλλά και στις οικογένειές τους να βροντοφωνάξουμε όχι στο στίγμα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή