Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2015

Κοινωνικό περιβάλλον και Διπολική Διαταραχή

Παιδιά την καλησπέρα μου
Σήμερα αποφάσισα να γράψω για ένα θέμα λίγο σκληρό μα 100 τοις 100 υπαρκτό... . Εμείς οι διπολικοί έχουμε πολύ πλούσιο συναισθηματικό κόσμο και αποτελεί γεγονός ότι είμαστε πολύ ευαίσθητοι...
Αυτοί οι δύο παράγοντες συναίσθημα και υπερευαισθησία μας καθιστούν ευάλωτους όταν συναντάμε και κυρίως συναναστρεφόμαστε με "επικίνδυνες" ομάδες ανθρώπων.
Χαρακτηριστικά αυτών των ανθρώπων είναι η πίεση που ασκούν πάνω μας δημιουργώντας μας άγχος, ενοχές, ανασφάλεια και χίλια δυο αρνητικά συναισθήματα.
Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να προέρχονται  από την στενή οικογένεια (βλ. μπαμπάς, μαμά, αδέρφια) καθώς και από την ευρύτερη (ξαδέρφια, θείες-θείοι, παππούδες και γιαγιάδες). Εδώ τα πράγματα για μας είναι δύσκολα. Τα τραύματα που μπορεί να κουβαλάμε από την παιδική μας ηλικία είναι καλά κρυμμένα στο υποσυνείδητο και θέλει πολλή δουλειά για να λύσουμε τις αιτίες που μας δημιουργούν συναισθηματική διαταραχή... τα πάνω και τα κάτω μας δηλαδή.
Και υπάρχει η άλλη ομάδα ανθρώπων που δεν προέρχεται από το συγγενικό μας περιβάλλον και μπορεί να είναι από τον χώρο της εκπαίδευσης, της εργασίας ή διαφόρων κοινωνικών συναναστροφών (γνωστοί, φίλοι, σύντροφος).

ΚΑΙ ΕΔΩ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ ΤΟΝ ΚΑΗΜΟ ΜΟΥ...που τον λέω και στην αγαπημένη μου Αγγελικούλα...
Ως πότε ρε γαμώτο θα παίρνω εγώ τα χάπια ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ@#$%^&*
Ναι ρε γαμώτο αποτελεί γεγονός ότι συμπεριφέρομαι πολύ γλυκά, πολύ ευγενικά, δεν βλάπτω τους συνανθρώπους μου, είμαι έντιμος και ακέραιος χαρακτήρας και υπάρχουν γύρω μου σε αυτό το ΜΠΙΠ κοινωνικό περιβάλλον "άνθρωποι"-βαμπίρ και μοσχάρια που σου χαλάνε την "ζαχαρένια σου" και αναγκάζεσαι να κλείνεις τους διακόπτες σου με έξτρα και έξτρα ψυχοφάρμακα και με εισαγωγές γιατί οι ίδιοι επειδή "ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΓΝΩΣΤΕΙ" πίνεις τα φάρμακα που θα έπρεπε να πίνουν αυτοί.


και τώρα προτού γράψω τον επίλογο... θα σας πω πως αυτήν την στιγμή δεν είμαι καθόλου θυμωμένος, αλλά τον παραπάνω καημό τον έχω πάντα όταν "ΚΑΤΙ" μου την σπάει... και αφορμή για αυτό το άρθρο ήταν μία συνάντηση φιλική που έγινε μεταξύ φίλων διπολικών...
Επίλογος λοιπόν, μάλιστα.... το κλειδί και η λύση δεν είναι να πεις πως η ζωή είναι ζούγκλα, άδικη και ότι ανήκω στους άτυχους...
όχι-όχι πιστέψτε με δεν οδηγεί πουθενά... ίσως σε καμιά υποτροπή και μόνο...
Η λύση είναι η Ε-αυτογνωσία. Ναι μάθετε όχι τον εαυτό σας, αλλά ΑΠΟ ΤΟΝ εαυτό σας και εκτονωθείτε με δημιουργικότητα και πανσπερμία ιδεών και σκέψεων που θα αποκτήσουν όμως μια υλική οντότητα. Δράστε αυθόρμητα μέσα από την αρμονία της μουσικής (όποιο είδος μουσικής σας αρέσει...).
Π.χ. βόλτα μέτα μουσικής, φωτογραφίστε οτιδήποτε μέσα και έξω από το σπίτι, ζωγραφίστε σε μία Α4-Α3 με μολύβι ή bic στυλό, γράψτε ένα στιχάκι ή ένα ποίημα, πάτε σε μία ωραία έκθεση-μουσείο-θέατρο, στείλτε μία καρτ ποστάλ με μια ευχή σε έναν άνθρωπο που αγαπάτε και άλλα πόσα...
ξέρετε ο θυμός δεν είναι παρά η άγρια έκφραση της ψυχής και δεν είναι καλό να είσαι άγριος, γιατί άγριοι είναι ΑΥΤΟΙ & όχι εμείς
φιλιά πολλά και την καληνύχτα μου,
ό,τι θέλετε vagalarm@gmail.com

Αυτό το άρθρο το αφιερώνω στον Δάσκαλό μου Κώστα Θ.