Κατ'αρχήν μεγάλο ρόλο παίζει στη ζωή ενός διπολικού το πότε εμφανίζεται η πάθηση (όχι η διάγνωση)... Γιατί εάν η πάθηση εμφανιστεί στην εφηβεία και δη στα σχολικά χρόνια ενός ατόμου τότε οι τραυματικές εμπειρίες από τους συμμαθητές και τους αδαείς καθηγητές είναι πολλές.
Αυτός ο άνθρωπος λογικό είναι να μη θέλει πολλές επαφές λόγω του κοινωνικού ρατσισμού
και κλείνεται στα στενά όρια του σπιτιού του. Κατά τη γνώμη μου αυτός ο τύπος διπολικού έχει περισσότερς πιθανότητες να εμφανίζει καταθλίψεις. Αυτή η συμπεριφορά είναι επικίνδυνη γιατί ο παθών έχει τις τάσεις να παραιτηθεί από τη ζωή με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Εάν η πάθηση εμφανιστεί μετεφηβικά (όπως σε εμένα στα 23 μου χρόνια) τότε το άτομο έχει διαμορφώσει την προσωπικότητά του, προφανώς έχει καλές και μακροχρόνιες φιλίες, μπορεί να έχει πετύχει κάποιους στόχους του (σπουδές, καριέρα, στρατιωτικές υποχρεώσεις) οπότε η ψυχολογία του και η στάση του απέναντι στη διπολική να πιο ώριμη. Αυτά σας τα γράφω όχι γιατί είμαι κανένας ειδικός αλλά γιατί την πάθηση την έχω βιώσει πολύ έντονα στο πετσί μου και είμαι τυχερός που έχω την αμέριστη στήριξη της γυναίκας μου, των συγγενών και φίλων και ακόμη και των φίλων που έχω αποκτήσει στο διαδίκτυο!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου