γεια σας παιδιά!!! ξέρω πολύ θα με μισήσετε και θα με λέτε συμβιβασμένο κτλ. και κτλ. όμως το έχω πάρει απόφαση, είμαι παντρευμένος, ασχολούμαι με αρκετά πράγματα και είμαι λειτουργικός και "φυσιολογικότατος" εδώ και πολλούς μήνες και έχω καταλήξει στα παρακάτω συμπεράσματα ή σε ένα πλαίσιο με κανόνες. Θα χαρώ να μου γράψετε τα σχόλιά σας, τις αντιρρήσεις σας και να ανοίξουμε έναν διάλογο....
Για κάθε μικρή ή μεγάλη αλλαγή, που ίσως μπορεί να μας οδηγήσει σε μία κατάσταση άγχους που να μην μπορούμε να διαχειριστούμε μόνοι...
IF ===>Then...
Ακολουθεί ένα πλαίσιο με κανόνες που μπορεί να σας φανεί χρήσιμο...
1ος κανόνας: κουβέντα - διάλογος και επικοινωνία με άτομα που μας ""ξέρουν καλά""!
α) ο / η σύντροφος
β) γονείς - αδέρφια - λοιποί συγγενείς
γ) οι πραγματικοί μας φίλοι
δ) βλέπε 3 Κανόνα...
2ος κανόνας: πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και ανοιχτοί σε αντίθετες απόψεις
3ος κανόνας: ο καλύτερος μας σύμμαχος είναι η ΕΠΙΣΤΗΜΗ!!!
α) στη συνεδρία με τον ψυχολόγο πρέπει να είμαστε ανοικτό βιβλίο και να συζητάμε τα πάντα - καλά και κακά χωρίς ενοχές
β) δεν πρέπει να αλλάζουμε ψυχίατρους τακτικά. Η μακροχρόνια σχέση δίνει τη δυνατότητα στο γιατρό να αναγνωρίζει ύποπτες συμπεριφορές και παθογένειες της πάθησης. Επίσης δίνεται η δυνατότητα στον γιατρό να "εξατομικεύσει" τη θεραπευτική αγωγή
γ) να είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε προσαρμογές στη θεραπευτική αγωγή μας
δ) να ακολουθούμε τις οδηγίες των ειδικών οι οποίες είναι τεκμηριωμένες επιστημονικά και προέρχονται από την πολυετή, πλέον, εμπειρία με τη Διπολική Διαταραχή
4ος κανόνας: επειδή η διπολική διαταραχή δεν είναι παρά μια "χημική ανισορροπία" του εγκεφάλου πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε μία μεγάλη κρίση. Μία μείζονα κατάθλιψη με απόπειρα αυτοκτονίας ή ένα μείζον μανιακό με ψυχωσικά συμπτώματα. Και οι δύο περιπτώσεις είναι επώδυνες και άκρως επικίνδυνες για την υγεία και ασφάλεια την δική μας και των γύρω μας
α) αν χρειαστεί να είμαστε έτοιμοι για εκούσια νοσηλεία σε νοσοκομείο ή κλινική
β) αν δεν είμαστε συνεργάσιμοι πρέπει οπωσδήποτε να έχετε προετοιμάσει το περιβάλλον σας να ξέρει τη διαδικασία για Ακούσια νοσηλεία με εισαγγελική παραγγελία.
Η εισαγωγή, Δυστυχώς, αποτελεί μονόδρομο...
Δεν σε μισώ για τις απόψεις σου αλλά δεν συμφωνώ κιόλας. Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά αλλά θα πω επιγραμματικά 2-3 πράγματα.
ΑπάντησηΔιαγραφή1) το πρώτο και κυριότερο είναι να κατανοήσουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας. Υπάρχουν άνθρωποι χωρίς υποστηρικτικό περιβάλλον. Η ακόμα υπάρχουν συγγενείς φίλοι κι ακόμα και ειδικοί που στην προσπάθεια τους να μας βοηθήσουν με λάθος τρόπο μας κάνουν κακό στο τέλος .
2) Αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους κι όχι μόνο για εμάς με ψυχιατρική εμπειρία .Να λαμβάνουμε όλες τις απόψεις υπόψιν μας αλλά στο τέλος να καταλήγουμε στα δικά μας συμπεράσματα. Να εμπιστευόμαστε την κρίση μας και τον εαυτό μας και να μην καταπίνουμε αμασητη την όποια πληροφορία
3) τώρα εδώ έχω πολλές ενστάσεις. Ακόμα και στο χαρακτηρισμό της ψυχιατρικής ως επιστήμης θα έλεγα
α) συμφωνώ στο να είμαστε ανοιχτοί και ειλικρινεις στη συνεδρία αλλά εδώ θέλω να τονίσω ότι για να γίνει αυτό πρέπει να "ταιριάζουμε " με τον ειδικό που έχουμε απέναντι μας. Να μην εμπιστευόμαστε την ψυχή μας στον κάθε ένα που απέκτησε τον τίτλο του ειδικού γιατί αυτό θα μπορούσε να είναι επιζήμιο
β) Κι εγώ συμφωνώ να μην αλλάζουμε συχνά ψυχιάτρους αλλά να αλλάξουμε όσους χρειαστεί μέχρι να βρούμε κάποιον που να νιώθουμε ότι όντως μας βοηθάει.
γ) θα πρέπει ο γιατρός να μας ενημερώνει για τα υπέρ και κατά της κάθε τροποποίησης και να διαπραγματευομαστε μαζί του το τι αγωγή και αν θα ακολουθήσουμε. Ειδικά εμείς οι μακροχρόνια λήπτες αγωγής που συγχρόνως το έχουμε μελετήσει το θέμα πρέπει να βρούμε έναν ειδικό που να είναι κι ο ίδιος σε θέση να συζητήσει τις ενστάσεις μας και να μας λάβει σοβαρά υπόψιν του.
δ) δεν υπάρχουν αυθεντίες . Η ψυχιατρική είναι πολύ πίσω σαν επιστήμη. Δεν είναι επιστημονικά τεκμηριωμένες οι θεωρίες της. Η πολυετής εμπειρία ενός λήπτη μπορεί να είναι πολύ πιο χρήσιμη από του κάθε τυχαίου ειδικού.
4) η διπολική διαταραχή δεν είναι χημική ανισορροπία. Αυτό είναι 100% λάθος. Αυτό εδώ παίρνει πολύ μεγάλη κουβέντα και θα ήταν δόκιμο να το βάλεις ξεχωριστή ανάρτηση να συζητηθεί
α) το ιδανικό είναι να περάσουμε την κρίση χωρίς νοσηλεία στο σπίτι με τη στήριξη των οικείων μας
β) έχω 3 εισαγγελικές στο ενεργητικό μου. Καμία από τις 3 δεν είχα υπάρξει επικίνδυνη για τον εαυτό μου ούτε για τους γύρω μου. Όντας σε νορμοθυμια θεωρώ αυτό που έγινε λάθος. Σήμερα έχω φτάσει να υποφέρω περισσότερο από τσ τραύματα των νοσηλειων παρά από την ίδια τη διπολική. Είμαι κατά της ακούσιας νοσηλείας και θεραπείας γενικότερα. Μια λύση που θα μπορούσε να εξυπηρετήσει και τη δική μου άποψη και τη δική σου θα ήταν να είχαμε όλοι φροντίσει να κάνουμε ψυχιατρική διαθήκη η οποία να λαμβανόταν και σοβαρά υπόψιν από τους αρμόδιους.
φίλη Κάτια δε θα διαφωνήσω μαζί σου... Σίγουρα ο εγκλεισμός έστω και μία φορά γεννάει τραυματικές εμπειρίες, αλλά εκείνη τη στιγμή της κρίσης δεν ξέρω για σένα αλλά για μένα είτε ήταν απαραίτητη να γίνει εκείνη την ώρα είτε αν δεν γινόταν θα στις επόμενες 2-3 μέρες ίσως να χειροτέρευα τόσο πολύ που θα χρειαζόμουν διπλάσιο χρόνο σε κάποια ψυχιατρική δομή για να συνέλθω... καθένας μας έχει διαφορετικές αντιδράσεις στη μανία του, άλλοι με έντονα ψυχωσικά, άλλοι με επικίνδυνη οδήγηση κλπ. . Σίγουρα η αν είναι εφικτός ο μη εγκλεισμός είναι ό,τι καλύτερο
Διαγραφή